چه چیزی باعث می شود زنگ های غیرفعال مغناطیسی SMD نسبت به زنگ های پیزوالکتریک از نظر انرژی کارآمدتر باشند؟

زنگ‌های غیرفعال مغناطیسی SMD و زنگ‌های پیزوالکتریک هر دو برای ایجاد صدا در دستگاه‌های الکترونیکی کوچک استفاده می‌شوند، اما وقتی صحبت از کارایی انرژی به میان می‌آید، زنگ‌های غیرفعال مغناطیسی SMD اغلب دارای لبه هستند.

دلیل اصلی این تفاوت بهره وری انرژی در نحوه تولید صدا توسط دو نوع وزوز نهفته است. یک زنگ مغناطیسی غیرفعال از طریق تعامل بین یک آهنربای الکتریکی و یک دیافراگم کار می کند. هنگامی که جریان الکتریکی از یک سیم پیچ عبور می کند، میدان مغناطیسی ایجاد می کند که دیافراگم فلزی را به جلو و عقب حرکت می دهد و صدا ایجاد می کند. از آنجایی که آژیر منفعل مغناطیسی برای کنترل تولید صدای خود به الکترونیک پیچیده نیاز ندارد، می تواند با توان کمتر کار کند و همچنان صدای قابل توجهی تولید کند.

در مقابل، زنگ‌های پیزوالکتریک به مواد پیزوالکتریک متکی هستند که با اعمال جریان الکتریکی تغییر شکل می‌دهند. این تغییر شکل باعث ایجاد ارتعاشاتی می شود که صدا تولید می کند. با این حال، این زنگ‌ها اغلب به ولتاژ بالاتری نیاز دارند تا به همان سطح صدای زنگ‌های مغناطیسی دست یابند. ولتاژ اضافی به معنای مصرف انرژی بیشتر است.

عامل دیگر این است که آژیرهای غیرفعال مغناطیسی SMD "منفعل" هستند، به این معنی که آنها یک نوسان ساز داخلی ندارند. در عوض، آنها به مدارهای خارجی برای هدایت آنها متکی هستند. این امکان کنترل بیشتر بر مصرف برق را فراهم می کند زیرا فرکانس و ولتاژ را می توان به صورت خارجی تنظیم کرد و اطمینان حاصل کرد که فقط به اندازه انرژی مورد نیاز مصرف می شود.

سادگی در طراحی آژیرهای غیرفعال مغناطیسی، همراه با توانایی کنترل توان آنها به صورت خارجی، آنها را برای کاربردهای کم مصرف مانند آلارم ها و نشانگرها در دستگاه های با باتری ایده آل می کند. به همین دلیل است که وقتی به چیزی نیاز دارید که خروجی صدا را با بهره وری انرژی متعادل کند، زنگ‌های غیرفعال مغناطیسی SMD اغلب در صدر قرار می‌گیرند.